Een eigen kast in elkaar zetten, een boek schrijven of de Nachtwacht schilderen: Lucinda (49), Max (22) en Kirsten (29) forenzen normaal tussen huis en kantoor en hebben sinds de thuiswerk-maatregel zeeën van tijd over. ‘In de tijd die ik normaal in de auto zit, schrijf ik nu een boek.’
Max Petit (22) uit Breda is Junior Business Developer bij architectenbureau City Foerster.
‘De fiets, de trein en het pontje: ik gebruikte ze twee keer per dag, vijf dagen per week. Voordat we gingen thuiswerken, deed ik er gemiddeld 50 minuten over om op mijn werk in Rotterdam te komen. Doordat ik nu thuis werk en die reistijd wegvalt, heb ik veel vrije uren. In het begin was het zoeken naar hoe ik die tijd wilde invullen. Totdat ik bedacht dat ik nog een kast nodig had voor in mijn huis. Mijn functie bij City Foerster is Junior Business Developer, maar het leek me een leuke uitdaging om zelf een keer iets te gaan ontwerpen en ook daadwerkelijk te bouwen. Ik ben me erin gaan verdiepen en kwam erachter dat ik tot mijn verbazing vrij weinig wist over hoe meubels in elkaar steken. Voor mijn kast had ik binnen een mum van tijd pallets op de kop getikt, gezaagd en geschuurd. Met het hele project ben ik ongeveer 40 uur bezig geweest. Één keer wilde ik zo graag verder aan mijn project, dat ik mijn gewone werk naar de avond verplaatste om overdag aan mijn kast te kunnen werken. Eerst dacht ik dat het een ver-van-mijn-bedshow was, maar nu staat er daadwerkelijk een zelfgemaakte kast in mijn woonkamer!’
Het werkt heel goed voor mijn zelfvertrouwen om iets te creëren
‘Het is een hele nieuwe ervaring om me te verdiepen in de dingen die ik in mijn dagelijks leven veel gebruik. Daarnaast werkt het heel goed voor mijn zelfvertrouwen om iets te creëren. Ik vind het proces vooral heel leuk: bijtekenen, tien minuten later de schroef erin en weer door. Het is werk waarbij je heel snel resultaat hebt, dat vind ik een lekkere tegenhanger van het abstracte werk dat ik doe. Deze hobby blijf ik voorlopig nog wel even beoefenen. Sterker nog, er staat alweer een nieuw project op de planning die best veel tijd gaat kosten: een bijzettafel! Uiteraard is de bijzettafel niet echt het einddoel; het is het puzzelen wat zo ontspannend en leuk is.’
Lucinda Douglas (49) uit Apeldoorn is motiverend spreker, auteur en oprichter van adviesbureau Elle Mastermind.
‘Ik kan niet stilzitten. De coronacrisis was nog maar net begonnen, of ik had al een lijstje gemaakt met dingen die ik in de tijd wilde doen die ik nu over had. Bij elkaar opgeteld reis ik namelijk zo’n twintig uur per week naar lezingen en klanten. Zodra ik wist dat mijn meetings afgelast zouden worden of online plaats zouden vinden, had ik die reisuren ineens voor mezelf. Het eerste wat ik deed, was me aanmelden voor een cursus Stervensbegeleiding. Ik steek de uren die ik nu een beetje terug krijg, graag in de maatschappij. Het idee dat mensen – vooral nu – alleen moeten sterven, vind ik zo mensonterend dat ik graag mijn steentje bijdraag. Daarnaast ben ik begonnen met het vervullen van een droom die ik al jarenlang heb: het schrijven van een boek: Lefwijf. In het boek vertellen 50 vrouwen over hun allergrootste ‘lefmoment’. Ik spreek veel over female empowerment en laat op deze manier inspirerende vrouwen hun verhaal doen. Ik gooide dit idee drie weken geleden in de lucht en er hebben zich nu al 35 vrouwen aangemeld. Daar krijg ik zoveel energie van!’
Het klinkt misschien gek, maar corona is voor mij echt een wake-up-call geweest
‘Nu ik veel thuis zit, ben ik ook veel meer gaan trainen dan ik hiervoor deed. Ik zeg al jaren tegen mijn trainer: ‘Remco, ik ga aan mijn lichaam werken zodra ik er de tijd voor heb.’ Nu kan ik daar niet meer onderuit, natuurlijk. Maar ik geniet! Ik ben in tijden niet zo in mijn hum geweest. Als het virus straks achter ons ligt, neem ik me voor om meer tijd aan mezelf te besteden. Dat deed ik hiervoor te weinig. Het wordt een uitdaging om straks niet in mijn oude patroon van reizen te vervallen. Maar ik wil echt minder in de auto zitten en meer persoonlijke projecten voltooien. Het klinkt misschien gek, maar corona is voor mij echt een wake-up-call geweest. Ik ga van deze tijd het beste proberen te maken, met als hoogtepunt het uitbrengen van mijn boek.’
Kirsten van den Berg (29) uit Haarlem is Managing Editor bij Men’s Health.
‘De eerste week na de invoering van de maatregelen merkte ik niet echt hoeveel tijd ik over had op een dag. Zoals ieder ander begon ik mijn quarantaine met klussen (lees: muren witten) en schoonmaken. Pas nadat ik daarmee klaar was, had ik zeeën van tijd over. Voordat ik thuis ging werken, reisde ik namelijk iedere dag op en neer naar het hoofdkantoor van Men’s Health in Amsterdam. Dat is vanaf mijn huis met het openbaar vervoer ongeveer 45 minuten, mits de treinen meezitten. In die tijd ben ik nu heel veel gaan wandelen, gemiddeld wel anderhalf uur per dag. Ook heb ik een racefiets gekocht waarop ik tochtjes maak. Verder ben ik fanatiek aan het schilderen. Daar had ik hiervoor absoluut de tijd niet voor. Ik werd getipt door een vriendin over het concept schilderen op nummers. En ik vind het echt geweldig. Mijn eerste schilderij is inmiddels af; dat heb ik cadeau gedaan aan mijn moeder. Als ik schilder, ben ik voor een lange tijd gefocust zonder echt na te denken. Het is eigenlijk een vorm van mediteren.’
Eindelijk gun ik mijzelf de tijd om even over niets na te denken
‘Hiervoor gunde ik mezelf de tijd die ik nu voor mezelf neem niet, omdat ik er naar mijn idee niet de tijd voor had. Nu buig ik mij na werktijd over mijn schilderij, in plaats van dat ik in het openbaar vervoer zit. Dat wil ik graag vasthouden, als alles straks weer normaal wordt. Net zoals het fietsen: ik wil 80 procent van mijn treinreizen vervangen door fietstochtjes naar werk. Ik denk eerlijk gezegd dat ik qua werktijd nooit meer terugga naar hoe het voor de quarantaine was. Ik merk dat ik nu zoveel beter in mijn vel zit, doordat ik thuis kan werken en iets rustiger aan kan doen. En ik blijf schilderen. Ik heb trouwens alweer een nieuw schilderproject besteld: de miniatuur Nachtwacht. Mooi voor op mijn net gewitte muurtjes.’
