Bij de start van de Olympische Winterspelen had ik het geluk om in het DeLaMar Theater in Amsterdam te mogen luisteren naar enkele toppers uit de sport en hun coaches: o.a. Gerard Kemkers, Paul van As, Marianne Timmer en Pieter van den Hoogenband vertelden over lef, focus en het maken van keuzes, tijdens deze middag georganiseerd door Topsport Community. Topsport Community wil met kennisdeling tussen de topsport en het bedrijfsleven bouwen aan een samenleving waar structureel teamsucces en vooruitgang wordt geboekt. Over dat teamsucces wil ik het vandaag hebben.
De winterspelen zijn net achter de rug. Net als elke andere Nederlander was ik besmet met de oranjekoorts. Ik kijk met veel plezier terug op de medailles die we verzameld hebben. Maar de meest verrassendste was voor mij de bronzen medaille van de relay vrouwen. Op de eerste dag werden de dames uitgeschakeld in de kwalificaties. Wat restte was de B-finale. In theorie hadden de dames nog kans op brons. Daarvoor moest de B-finale gewonnen worden en in de A-finale moesten twee penalties, in een deelnemersveld van vijf, uitgedeeld worden. Wat in theorie een kleine kans was, werd de praktijk. Ze haalden niet alleen de zege binnen, ze zetten ook nog eens een wereldrecord én olympisch record van 4.03,471 neer. Waar dit team in eerste instantie faalde, herstelde het zich en overstegen ze zelfs hun eigen verwachtingen.
Voorafgaand aan de B-finale had coach Jeroen Otter zich samen met de dames in ieder geval een nieuw olympisch record gesteld. In zijn achterhoofd hield hij de mogelijkheid van een medaille open. Het werd de derde medaille voor de shorttrackers dit toernooi. Daarmee overtreft Otter zijn eigen verwachtingen. Tegen De Telegraaf zegt hij hierover: “We hadden berekend dat we zes mogelijkheden hadden, dat deel je dus door drie”, doelde Otter op zijn theorie dat je drie kansen nodig hebt voor één medaille. “Zes gedeeld door drie is twee, en nu hebben we er dus eentje extra gehaald.” Doelstelling behaald zou je zeggen. Toch wil Otter meer. “Ken je dat boekje van Eric Carle? Rupsje Nooitgenoeg. Al hadden we vijf keer goud gehad, dan was het nóg niet genoeg geweest. Die eigenschap heeft iedere coach. Je wilt altijd meer. Die eigenschap probeer je ook over te brengen naar je atleten. Je gaat pas achterover zitten en genieten met een borreltje op het moment dat je de sport achter je laat. Dan ga je eens rustig kijken wat er op je palmares is bijgeschreven. Maar nee, voor Rupsje Otter is het nooit genoeg.”
Uit dit verhaal haal ik een aantal ingrediënten die hebben geleid tot dit teamsucces. Naast een beetje geluk…
En misschien geen bepalend ingrediënt in dit succesverhaal, maar wel een wezenlijk onderdeel van de teamdynamiek: het vieren van het succes en trots zijn op elkaar en het resultaat.
